Koncepcja Carla Orffa jest oparta na wychowaniu do muzyki przez zabawę. Orff przekonany o wzajemnym przenikaniu się muzyki i ruchu, dążył do uaktywnienia dzieci inspirując je do samodzielnego tworzenia poprzez kreowanie własnych pomysłów muzycznych.

Metoda zbudowana jest na przenikających się elementach:

  • słowo – ćwiczenia mowy, rytmiczność mowy
  • dzieci wyszukują rytm do słów
  • wygrywają ten rytm na instrumentach
  • realizują rytm w ruchu, każdy ma swój sposób
  • wyszukują odpowiednie słowo lub zdanie do rytmów. [mogą być to nazwy imion, kwiatów, kolorów itp.]
  • powtarzają teksty wyliczanek, przysłów, wierszyków itp.
  • mówią na różne sposoby: – ze zmianą tempa, – ze zmianą dynamiki (cicho głośno itd.), ze zmianą rejestru (wysoko nisko)
  • akcentują głosem, bez głosu
  • wykonują dowolne ruchy (w staniu, chodzie, leżeniu itp.)

Metoda Carla Orffa pozwala na twórczą samodzielność dzieci, poszukiwanie różnych rozwiązań, odkrywanie coraz to innych, bogatszych środków wyrazu. Taka aktywność prowadzi do intensywnego rozbudzania wyobraźni i wrażliwości w ogólnym i muzycznym znaczeniu, do wejścia w bogaty świat muzyki, nawet przy niewielkiej wiedzy muzycznej dziecka.

IMG_20210323_094556

Moment, w którym dziecko potrafi zaśpiewać tekst z własną melodią, jest punktem wyjścia do budowania prostych form muzycznych. Pierwsze ćwiczenia opierają się na dwóch lub trzech dźwiękach. Są to śpiewane dialogi wykonywane w formie pytań i odpowiedzi. Mogą one być one wstępnym etapem do opracowania opowieści muzycznych lub umuzycznienia prostych tekstów z literatury dziecięcej, np. śpiewane pytanie: „Dzień dobry jak się masz?”